Οταν η γενια του τσερνομπιλ συναντησε την κριση.....

Ήταν ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 όταν οι εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν», στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας άρχισαν τις προγραμματισμένες εργασίες για ένα πείραμα, που σκοπό είχε να ελέγξει τα συστήματα ασφαλείας, αλλά οδήγησε στο μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα. Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα οικοδομείται ένα κτίριο ευημερίας που στα 90s παίρνει γιγαντιαία μορφή. Υψηλές κοινωνικές παροχές, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, υποσχέσεις για τοποθέτηση σε εργασία. Τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο τότε έχουν 'προγραμματιστεί' να ζουν στην κατανάλωση, την υπεραφθονία και να έχουν προσδοκίες πολύ υψηλότερες των γονέων τους έχοντας και περισσότερα εφόδια βέβαια. Τα χρόνια περνούν και μπαίνοντας στον 21ο αιώνα η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί σε τεράστιο βαθμό, οι 18αρηδες πλέον σπουδάζουν στην πλειοψηφία τους εκμεταλλευόμενοι τα παραπάνω ενώ ευελπιστούν να ζήσουν καλύτερα από τις γενιές των πατεράδων τους και να αυτονομηθούν ώστε να αρπάξουν τη ζωή στα χέρια τους . Θετική συνέπεια όλων αυτών η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου της χώρας.

Ακούγοντας ή μάλλον διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο ως ένα άτομο που ζει έξω από τη ελληνική πραγματικότητα θα συμπέραινα ίσως πως τα χρόνια που επρόκειτο να ακολουθήσουν η Ελλάδα θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος. Δυστυχώς όμως τα πράγματα γύρισαν τούμπα. Οι υψηλές κοινωνικές παροχές, οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, η τοποθέτηση σε έργασια βασίστηκαν σε δανεικά, πλασματικές υποσχέσεις και γενικότερα στο κακοήθες μόρφωμα που καλείται πελατειακό κράτος.

Λίγα χρόνια πριν τα πρώτα 'άντα' οι γηγενείς κάτοικοι βλέπουν το μανιτάρι της πυρηνικής έκρηξης να σκάει στην Ελλάδα αυτή τη φορά και να εξαΰλώνει τις φιλοδοξίες τους ερχόμενοι αντιμέτωποι με το φάσμα της μετανάστευσης εκδιωγμένοι από την ίδια τους την χώρα. Βέβαια όπως στο 'Jenga' αν τραβήξεις ένα τουβλάκι δημιουργούνται τριγμοί αν όχι πτώση του πύργου. Έτσι φαντάζει η Ευρώπη σήμερα. Ιταλία,Ισπανία, Πορτογαλία τρανά παραδείγματα. Συνεπώς ναι μεν η μετανάστευση γίνεται με γεωμετρικό ρυθμό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ξένος τόπος αποτελεί όαση. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις Ελλήνων που τα παρατούν όλα εδώ και αναζητούν έξω ένα καλύτερο αύριο αλλά καταλήγουν με μια σιδερένια μπάλα στο πόδι και μισθούς που φτάνουν ίσα ίσα για το ενοίκιο και ένα πιάτο φαγητό.

Ο σημερινός 28άρης λοιπόν καλείται να αφήσει τα πολλά 'κεκτημένα' της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, να βασιστεί πιο πολύ στις δικές του δυνάμεις παρά να ζει με ευφάνταστες υποσχέσεις, να αγωνιστεί περισσότερο απ'τους γονείς του και να κοιτάξει τι επιλογές έχει σταθμίζοντας τες με γνώμονα την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου. Γενικότερα να ζήσει πιο απλά και να ασχοληθεί περισσότερο με τα πιο ουσιώδη. Κάπου χάσαμε τη μπάλα καιρός να την ξαναβρούμε όμως. Το θετικό της κρίσης ενδεχομένως να είναι αυτό. Επαναπροσδιορισμός στόχων, εντονότερο φιλτράρισμα όσων ακούγονται και το βασικότερο....να υπερισχύσει ο ανθρωποκεντρισμός του ωχαδερφισμού....! Οπότε, ζούμε δυνατά την κάθε στιγμή, πιστεύουμε στον εαυτό μας, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που αγαπάμε, βάζουμε τα δυνατά μας να νικήσουμε στον πόλεμο και ας χάσουμε.....τουλάχιστον ξέρουμε πως τα δώσαμε όλα. Μην σκάτε λοιπόν, η ζωή είναι όμορφη, γεμάτη μικρές χαρές αρκεί να τις απολαμβάνουμε καθημερινά....