Θανασης Παπακωνσταντiνου [Τεχνοπολις]

Η περίπτωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι από αυτές που θα ευχόμουν να γίνουν mainstream. Υπό την έννοια του κοινού τόπου (και όχι τρόπου) σκέψης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το αναφέρω, έχοντας στο μυαλό μου τη λαοθάλασσα που συνέρρευσε –για μία ακόμη φορά- στην Τεχνόπολη, την Παρασκευή 7 Ιουνίου, για την εναρκτήρια συναυλία της καλοκαιρινής περιοδείας του.

Η διείσδυση που έχει πετύχει το μουσικό υλικό του Λαρισαίου τραγουδοποιού, σε εύρος και «πολυμορφία» κόσμου είναι εντυπωσιακή, όχι όμως και ανεξήγητη. Διότι, ο κόσμος ζητά και το «δουλεμένο», όχι μόνο το φευγαλέο (όπως προσπαθούν να μας πείσουν). Αποζητά και το νου, δίπλα στην καρδιά. Ευτυχώς! Και σε όλα αυτά να υπενθυμίσουμε πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν είναι και κανένας… χθεσινός στα μουσικά μας πράγματα. Αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για τον σπόρο ενός από τα «αγριολούλουδα» που ευτυχώς έχουν ανθίσει σε αυτό τον τόπο και δίνουν κίνητρο (και ευθύνη) στον καθένα μας να τραβήξουμε κατά ‘κει, να αφουγκραστούμε αυτό που εκπέμπουν κι ας πληγιάσουμε από τα αγκάθια που βρίσκονται σκορπισμένα στο δρόμο.

Αναρωτήθηκα, καθώς πέρασα την είσοδο της Τεχνόπολης και αντίκρισα όλο αυτό το (ετερόκλητο φαινομενικά) «μελίσσι»… Αναρωτήθηκα για το εάν το «μήνυμα» από ένα τόσο μεστό, αλλά και εσωστρεφές υλικό, παραμένει ισχυρό όταν εξ-απλώνεται. Διότι, από παλιά μας είχε συντονίσει σε μία υπόγεια διαδρομή. Εκεί νιώθαμε τη δύναμή του. Εκεί και τα στρωσίδια που άπλωνε για να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να συγχρονιστούμε. Η απάντηση, ωστόσο, είναι προφανής. Ποτέ το αληθινό δεν έβλαψε. Αντιθέτως, όσο χτυπάει το «κύμα», τόσο μπορούμε να περιμένουμε κάποια στιγμή να γίνει άμμος, μέχρι και ο βράχος.

Τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου γίνονται όλο και πιο επίκαιρα, όλο και πιο χρήσιμα μέσα σε αυτό το «σκουπιδαριό» που ζούμε εδώ και δεκαετίες. Ο λόγος του ήταν, αλλά συνεχίζει να είναι στέρεος και ξεκάθαρος απέναντι σε ζητήματα που πολλές φορές μοιάζουν μεταφυσικά, αλλά στην πραγματικότητα είναι από αυτά που απαιτούν την προσωπική περιδίνηση. Όταν αποφασίσεις να την κάνεις, αλλάζεις την προσωπική σου ιστορία. Και οι εξαιρετικά ειπωμένες ιστορίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου έχουν μέσα τους μέρη και ήρωες που δίνουν απλόχερα τέτοιες αφορμές.

Ο (πολύς) κόσμος που αποτελεί το κοινό του, έχει προστρέξει προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει στα χείλη του τραγούδια πιο «πιασάρικα» όπως τα «Έρημα κορμιά» (τρόπο τινά, αφού πάντα κάτι παραπάνω αναμοχλεύεις σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο), αλλά έχει και τα πιο «λογοτεχνικά». Στο ιδιότυπο ψυχεδελικό φολκ-ροκ του Παπακωνσταντίνου αναδύονται ήρωες κατευθείαν μέσα από το χώρο-χρόνο του βαθύτερου εαυτού μας, αυτό της υπαίθρου και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Στις συναυλίες του, μπορεί κανείς να δει την εξωτερίκευση των πιο «χορταριασμένων» ενστίκτων μας, όχι όμως με στάσιμο φολκλόρ συναίσθημα. Σπάει με κρότο (δύο απλωμένων χεριών) η –όποια- ενοχοποίηση (κόμπλεξ) και πλημμυρίζει χαρά και ευγνωμοσύνη ο χορός που σέρνει τα τραγούδια.

Κι όπως είπε ο ίδιος ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου «Για να είμαστε εδώ και να περνάμε καλά, το οφείλουμε σε πάρα πολλούς Αγίους που πέρασαν και τους έμαθε ποτέ κανείς»…
Κορύφωση της συναυλίας το «τρίπτυχο» της στιγμής που ακούστηκε ο Πεχλιβάνης, ακολούθησε το «Μιλώ για σένα» με την (πολύ καλή) Ματούλα Ζαμάνη και κατέληξε το «Στην Αμερική», που η εισαγωγή του κεντήθηκε με το «Ξενιτεμένο μου Πουλί»…Έλαμψε ο τόπος.
Στην εξαιρετικά διοργανωμένη συναυλία της Τεχνόπολης έπαιξαν και συμμετείχαν…
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Λαούτο, μπουζούκι, τραγούδι
Ματούλα Ζαμάνη: Τραγούδι
Φώτης Σιώτας: Βιολί, βιόλα, πλήκτρα, τραγούδι
Δημήτρης Μυστακίδης: Κιθάρα, λαούτο
Κώστας Παντέλης: Ηλεκτρική κιθάρα
Σωτήρης Ντούβας: Τύμπανα
Χρυσόστομος Μπουκάλης: Μπάσο
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Τρομπέτα, φλικόρνο
Γιάννης Αντωνιάδης: Κλαρίνο
Κωστής Ζουλιάτης: Πλήκτρα
Αλέξανδρος Κτιστάκης: Τραγούδι
Ηχοληψία: Χρήστος Μέγας, Μάκης Πελοπίδας, Κλεάνθης Καραπιπέρης
Φωτισμοί: Χρήστος Λαζαρίδης, Βασίλης Πουφτής