ΜΑΜΑ ΦΟΒΑΜΑΙ!!!

Παρατηρείτε ότι το παιδί σας συχνά ξεσπά σε κλάματα, δεν μπορεί να κοιμηθεί, δεν σας αφήνει λεπτό από τα μάτια του, σας αναζητά συνεχώς επειδή όπως ισχυρίζεται…… φοβάται;

Οι παιδικές φοβίες είναι ένα θέμα που συχνά απασχολεί τους γονείς με παιδιά μέχρι τα 12 έτη περίπου. Οι λόγοι που τις προκαλούν συγκεκριμένοι και τα είδη αυτών αμέτρητα, εξαρτώμενα σχεδόν πάντα από το περιβάλλον του παιδιού. Αρχικά θα πρέπει να κάνουμε έναν συγκεκριμένο  διαχωρισμό μεταξύ του φόβου και της φοβίας. 

 

 

 

Ο Φόβος λοιπόν, είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα που συναντάμε σε όλες τις ηλικίες. Θα τον χαρακτηρίζαμε σχεδόν απαραίτητο στη ζωή μας διότι μας κινητοποιεί και μας προστατεύει όταν τίθεται η ζωή μας σε κίνδυνο. Από την άλλη, η φοβία είναι μια υπερβολική αντίδραση που εμπεριέχει έναν αδικαιολόγητο φόβο απέναντι σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, στοιχείο, αντικείμενο ή ακόμα και κατάσταση. Δύσκολα μπορούμε να προσδιορίσουμε τη φοβία, κάποιος φοβικός θα ισχυριστεί «ότι απλά υπάρχει!».

Ως τις πιο δημοφιλείς παιδικές φοβίες θα λέγαμε το φόβο των ζώων (έντομα, ερπετά, θηλαστικά), το φόβο για το σκοτάδι και τα «περίεργα πλάσματα» που έρχονται με αυτό, το φόβο έναντι στα φυσικά φαινόμενα (αστραπές, βροντές, πλημμύρες, σεισμοί). Τελευταία κάνουν την εμφάνισή τους φοβίες έναντι των «κακών» χαρακτήρων από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Ιδιαίτερη εντύπωση πρέπει να μας προκαλούν και οι αιτίες αυτών. Ως κύριες  αυτών χαρακτηρίζονται, αρχικά οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες που έχει ζήσει ένα παιδί, γεγονότα που έχουν στιγματίσει την ακατέργαστη ακόμα ψυχή του ή ακόμα αρκετές φορές κάποιος συνδυασμός αυτών (π.χ. δάγκωμα από σκύλο ενώ έβρεχε) ακόμα και η ύπαρξη ενός από τα δύο ερεθίσματα είναι ικανή να είναι αιτία της φοβίας. Ως δεύτερη εξίσου σημαντική αιτία είναι το ίδιο το περιβάλλον του παιδιού. 

 

Αρκετές φορές μη σας φανεί περίεργο ότι οι φοβίες «κληρονομούνται». Αν κάποιος γονιός έχει μια ανεξήγητα υστερική αντίδραση κάθε φορά που βλέπει ένα έντομο μη σας φανεί περίεργο αν και το παιδί παρουσιάσει φοβίες απέναντι στα έντομα.

Πολύ σημαντικός είναι ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουμε. Αν δεν καταφέρουμε να τις «ελέγξουμε» σε σχετικά μικρή ηλικία, τότε πιθανών το παιδί να τις κουβαλάει και ως ενήλικας. Επομένως, ως γονείς δεν διακωμωδούμε την φοβία του παιδιού, ούτε την προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε σημασία. Αναγνωρίζουμε με κατανόηση το πρόβλημα του παιδιού και βοηθάμε στην επίλυση του. Με λεπτούς πάντα χειρισμούς πάντα χειρισμούς εκθέτουμε το παιδί σταδιακά στο αντικείμενο που του προκαλεί φοβία, με τίποτα όμως δια της βίας. 

 

Επειδή η αντιμετώπιση των φοβιών ιδίως στην παιδική ηλικία είναι κάτι πολύ σοβαρό και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς αλλά και μεγάλες δόσεις υπομονής από τους γονείς, πιθανών η βοήθεια κάποιου ειδικού να φανεί απαραίτητη.

 

Ελένη Στρομπούλα (M.Sc)
Ψυχολόγος/ Οικ. Σύμβουλος