ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ...

Τι κάνουμε όταν δεν μας αρέσουν οι επιλογές των παιδιών μας ; ‘Οταν θέλουμε να ακολουθήσουν κάποιον άλλο δρόμο απ΄ αυτόν που επιθυμούν, είτε πρόκειται απλά για το στυλ των ρούχων που φορούν, τη μουσική που προτιμούν, το χόμπι τους, είτε για κάτι πιο σοβαρό όπως  το αντικείμενο σπουδών ή η επαγγελματική τους σταδιοδρομία;
Το απόσπασμα που ακολουθεί με άγγιξε, γιατί το συγκεκριμένο θέμα πολύ με απασχολεί, και το μοιράζομαι μαζί σας, μιας και είναι ένα ωραίο παράδειγμα βγαλμένο μέσα από τη ζωή:

 

 

Ο Νταν, οδοντίατρος, 50 ετών σήμερα και συμμετέχει παίζοντας κιθάρα σε ένα τοπικό μπλουζ συγκρότημα μια-δυο νύχτες την εβδομάδα. Γνωρίζω την οικονομική κατάσταση του Νταν κι έτσι μπορώ να ισχυριστώ με σιγουριά ότι τα λεφτά που κερδίζει από το συγκρότημα είναι ένα χαμηλό επίδομα συγκρινόμενα με τα κέρδη από τη δουλειά του ως οδοντιάτρου.
Ο Νταν, λοιπόν, παίζει μουσική απλά γιατί το απολαμβάνει. “Την πρώτη φορά που άκουσα Muddy Waters”, εξομολογείται, “ερωτεύτηκα το μπλουζ και δεν σταμάτησα ποτέ να το αγαπώ. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τις ώρες απόλαυσης και ανακούφισης που έχω περάσει παίζοντας αυτή τη μουσική”.
‘Οταν ο  Νταν ήταν πέντε χρονών, η μητέρα του τού άρχισε μαθήματα βιολιού. Δεν ήταν η επιλογή του. Η μητέρα του έπαιζε τσέλο σε μια ορχήστρα δωματίου και ήθελε ο γιος της να έχει κλασική μουσική παιδεία. ‘Οταν ο ίδιος ανακάλυψε το μπλουζ σε ηλικία 12 ετών, ρώτησε αν μπορούσε να αφήσει το βιολί και να κάνει μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας. “Την πρώτη φορά που το ζήτησα δεν με πήρε σοβαρά. Συνέχιζα όμως να την πιέζω μέχρις ότου δεν μπορούσε πια να αγνοήσει την επιθυμία μου. Αφού το σκέφτηκε λίγο, κάναμε μια συμφωνία: θα μπορούσα να μάθω κιθάρα, με τον όρο να συνεχίσω τα μαθήματα βιολιού μέχρι να τελειώσω το Λύκειο. Συμφώνησα. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως τώρα ξέρω ότι δεν θα γινόμουν τόσο καλός κιθαρίστας αν δεν είχα συνεχίσει τα μαθήματα βιολιού. Το να παίζει κανείς κιθάρα είναι πιο εύκολο σε σύγκριση με το βιολί”.
Ο Νταν εκπλήρωσε το δικό του κομμάτι της συμφωνίας. Το ίδιο και η μητέρα του. Οταν έγινε 18 ετών  άφησε το βιολί και αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στη μουσική μπλουζ και ροκ εν ρολ που τόσο αγαπούσε.
“Ημουν σ΄ένα συγκρότημα από 15 μέχρι 25 ετών.Μέσα σ΄αυτά τα 10 χρόνια, η μητέρα μου – που απεχθανόταν απίστευτα το ροκ εν ρολ – δεν έχασε παρά ελάχιστες από τις συναυλίες μου (έλειπε μόνο όταν ήταν άρρωστη ή είχε κάποια σοβαρή υποχρέωση που δεν μπορούσε να αναβάλλει). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ήταν πάντα εκεί, ποτέ με ιδιαίτερα εμφανή τρόπο, όμως ήταν πάντα εκεί. Αν αναζητούσα το βλέμμα της μέσα σε κείνα τα σκοτεινά γήπεδα ή στις αίθουσες συναυλιών, θα την έβρισκα εκεί. Θα στεκόταν σε καμιά σκοτεινη γωνιά ή θα καθόταν σε τραπέζι μαζί με φίλους, τις περισσότερες φορές όμως μόνη. Μετά συνήθως γύριζα αργά στο σπίτι και, αν ήταν ξύπνια, θα μου έλεγε πόσο καλά έπαιξα κάποιο κομμάτι ή θα μου άφηνε κάποιο σημείωμα. Δε νομίζω ότι άλλαξαν ποτέ τα γούστα της στη μουσική. Ποτέ δεν της άρεσε το μπλουζ και το ροκ εν ρολ. Ηταν  όμως παρούσα εκεί για μένα“.
Εδώ βρίσκεται η λεπτή ισορροπία. Σήμερα το μπλουζ συγκρότημα του Νταν παίζει μουσική διάφορες νύχτες κάτα τη διάρκεια της εβδομάδας, ποτέ όμως την Τρίτη. Αυτή  είναι η βραδιά που ο Νταν παίζει βιολί σ΄ένα κουαρτέτο εγχόρδων μαζί με τη μητέρα του.

Πηγή: Doug Peine,  It is not that complicated, The 12 rules for raising happy, self reliant children (HCI, 2002). Στα ελληνικά: Δεν είναι τόσο περίπλοκο, 12 βασικοί κανόνες για την ανατροφή ευτυχισμένων και με αυτοπεποίθηση παιδιών, εκδόσεις Ωρίων.